Bo Van Spilbeeck is na haar transitie wie ze altijd wilde zijn
Na haar transitie van man naar vrouw is de puzzel voor journaliste Bo Van Spilbeeck in elkaar gevallen. “Vandaag ben ik wie ik altijd dacht te zijn. Ik ben nog altijd mijn enthousiaste zelve én veel gelukkiger dan voordien”.
Bo Van Spilbeeck
- Geboren op 7 februari 1959 als Boudewijn Van Spilbeeck.
- Gaat sinds 30 januari 2018 als vrouw door het leven.
- Journaliste bij VTM.
- Schreef een boek “Bo – eindelijk vrouw”.
30 jaar lang speelde het in je hoofd om vrouw te worden. Wat trok je over de streep?
“Het was een evolutie. Jarenlang heb ik mijn gevoelens onderdrukt. Ik was acht toen ik voor het eerst dacht dat ik misschien een meisje wou zijn. In mijn puberteit kwam het steeds vaker naar boven. Er was nog geen internet dus zocht ik in bibliotheken naar info, maar ik vond nauwelijks iets. Het woord ‘transgender’ was amper bekend.
De komst van YouTube heeft veel veranderd. Ik kon andere transpersonen volgen en hun ervaring bekijken. Maar ik had een gezin en een fijne job en dacht dat ik te oud was voor een transitie. De meeste transpersonen op het internet waren veel jonger. Tot de Amerikaanse tv-ster Caitlyn Jenner vrouw werd. Zij is 10 jaar ouder dan ik. Toen wist ik dat het voor mij nog kon. Maar enkel met de goedkeuring van mijn vrouw. Zodra die er was, ging alles heel snel.”
Had je voldoende tijd om alles mentaal te verwerken?
“Ik wel. Ik stond sterk in mijn schoenen en zag geen andere optie meer. Ik was er al zo lang mee bezig. In België moet je langs een psycholoog of psychiater om het traject aan te vatten. Ik kreeg gelukkig na twee sessies al groen licht. Ik was 58 jaar en de psychiater wou me niet langer laten wachten.
Voor mijn entourage, en zeker mijn vrouw, ging het wel snel. Ik zat op een hogesnelheidstrein, de rest volgde op een boemeltrein. Terwijl je omgeving net heel belangrijk is. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik niemand kwijtspeelde. Helaas kunnen veel transpersonen, jong én oud, niet rekenen op steun van familie of vrienden.”
Jouw verhaal kreeg veel aandacht. Onbewust werd je een rolmodel.
“Ik had geen idee welke weerklank mijn verhaal zou krijgen, maar plots werd ik overal gevraagd voor interviews en op straat of in de winkel aangeklampt. Uiteindelijk ben ik dat ook gaan uitdragen. Omdat het voor mezelf therapeutisch werkte, maar ook om mensen met dezelfde gevoelens een klankbord te geven.
Bovendien kon ik zo de grote massa uitleggen wat het betekende. Ik besef goed dat je transgenderpersonen moeilijk begrijpt als je nooit met hen te maken krijgt. Vaak zijn er vooroordelen, ik vond het de moeite om dat goed te duiden.”
Sinds mijn transitie ben ik wie ik altijd dacht te zijn
Je traject bood je een inkijk in de zorgsector. Wat maakt voor jou goede zorg?
“Betrokkenheid. Dat wil je als patiënt ervaren. Misschien is dat soms moeilijk, maar ik vind het heel belangrijk dat verpleegkundigen en artsen tijd nemen voor hun patiënt. Zorg verlenen bestaat ook uit mentale zorg. Een luisterend oor doet heel veel. Als patiënt ben je kwetsbaar. Je voelt je niet goed of bent aan het herstellen.
Als een zorgverlener dan ook nog kortaf is, voel je je als patiënt bijna schuldig dat je ziek bent. Gelukkig heb ik vaak gedrevenheid en engagement ervaren. Zorgpersoneel mag van mij dan ook beter gewaardeerd en verloond worden. Mijn bewondering en dankbaarheid is enorm.”
Hoe kan de zorg voor transpersonen beter?
“In België is de begeleiding heel goed en dat is nodig. Helaas zijn de wachtlijsten enorm. Daarnaast is een betere terugbetaling essentieel. Een transitie kost veel geld. Ik begrijp dat het gezondheidszorgbudget beperkt is, maar transgenderzorg is ook levensreddend. Studies bewijzen zelfs dat de helft van de transpersonen eraan denkt om uit het leven te stappen.”
Ik zat op een hogesnelheidstrein en mijn omgeving op een boemeltrein
Je gaat nu al zes jaar als ‘Bo’ door het leven. Ben je vandaag gelukkiger dan ooit?
“Geluk is voor iedereen anders maar nu ik mezelf kan zijn, ben ik écht gelukkig. Wat mij in het begin ongelofelijk blij maakte, was de warmte en aanvaarding die ik voelde. Vóór mijn coming-out dacht ik dat één derde het goed zou vinden, één derde absoluut niet en één derde onverschillig zou zijn. Maar de groep mensen die het afkeurde, bleek heel klein. Vandaag sta ik met een positieve mindset in het leven, die wil ik ook verspreiden naar anderen.”