Suzanne dankbaar voor interventie verpleegkundige: "Cindy heeft mijn leven gered"
De 85-jarige Suzanne Boelen uit Bilzen heeft haar leven te danken aan de hulp van haar verpleegkundige. Tijdens het eten verslikte Suzanne zich en kreeg ze geen lucht meer tot verpleegkundige Cindy het heimlichmanoeuvre uitvoerde en ze terug adem kreeg.
Heimlich manoeuvre
Suzanne woont alleen op de bovenverdieping van haar huis in Eigenbilzen. Haar man is overleden en ze heeft geen kinderen. Ze is kortademig en een beetje beperkt in haar bewegingen. Suzanne krijgt hulp van een verpleegkundige om haar ’s morgens te wassen, te helpen met aankleden en oogdruppels te geven.
"Ik kom een week per maand bij haar langs op de avondronde", zegt Cindy. "Ik dien haar dan oogdruppels toe en maak ook even tijd voor haar vrij. Op die bewuste avond was ook haar neef Martin aanwezig die geregeld langskomt, net zoals heel wat familie en vrienden. Net op het moment dat ik wou vertrekken, begonnen Suzanne en Martin met eten.
Ze was nog maar net begonnen met eten, toen Suzanne plots rechtstond en precies geen lucht meer kreeg. Op zo’n moment ga je als verpleegkundige onmiddellijk reageren en handelen. Ik heb Suzanne dus vastgenomen en tegen de kast geplaatst om het heimlichmanoeuvre uit te voeren. Ik heb haar een aantal keer moeten opheffen vooraleer ze terug adem kreeg. Achteraf bekeken, heb ik toch een paar keer stilgestaan bij hoe je op zo’n momenten reageert."
Emotionele verwerking
Suzanne is enorm dankbaar, maar heeft het ook nog steeds moeilijk met de verwerking van het voorval. "Dat was vooral de ochtend erna heel sterk merkbaar", zegt verpleegkundige Gaby die haar toen ging wassen. "Ze had de hele nacht niet geslapen en zat er heel gelaten bij. Toen ik haar vroeg wat er gebeurd was, is ze heel emotioneel geworden en was ze even in shock. Het hele gebeuren had een diepe indruk nagelaten. Ik heb dan ook een hele tijd met haar gepraat, maar voor de zekerheid toch ook even de huisarts gevraagd om langs te komen."
Suzanne vindt het nog steeds een rare en intense ervaring. "Ik ben blij dat ik het overleefd heb en dat alles goed is afgelopen, maar ik blijf met een raar gevoel zitten. Als ik alleen was geweest, wat meestal het geval is als ik aan het eten ben, dan had niemand mij kunnen redden en was ik dood geweest. Dat gevoel knaagt wel aan me. Ik blijf het wel een beetje moeilijk vinden, maar ik ben enorm dankbaar voor de hulp, maar ook de steun die ik krijg van het Wit-Gele Kruis, mijn familie en vrienden. Cindy heeft echt mijn leven gered en daarom kan ik niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik daarvoor ben."
Dankbaarheid. In woorden, in gevoel, maar ook via een bloemetje voor de verpleegkundigen en een stuk taart en koffie. Suzanne is dankbaar voor de steun die ze krijgt.