Lieve: altijd thuisverpleegkundige, vaak personal coach
Voor de camera staan, daar wordt Lieve eerder wat onzeker van. Maar als ze over haar job vertelt, is daarvan geen spoor te merken. De anekdotes zijn talrijk en ze heeft een duidelijke mening. “De patiënt vertrouwt ons, en steunt op ons”, zegt ze. “Als thuisverpleegkundige kan je veel betekenen.” Die foto’s komen er dan toch, liefst mét de bril op het hoofd, want zo kennen de patiënten haar.
Nieuwsanker? Weervrouw? We zijn het allemaal.
“‘s Ochtends luister ik in de auto naar het nieuws en neem dat mee op ronde. Ik lees ook bewust de krant: het geeft me gespreksstof voor bij mijn patiënten. Sommige patiënten hebben weinig contact met de buitenwereld. Ik ben hun venster op de actualiteit. Ook bij anderen is het een fijne manier om het gesprek te starten.”
Eigen stijl, eigen aanpak
Lieve komt bij veel patiënten jarenlang over de vloer en kan zodoende met haar patiënten op lange termijn de zorg aanpakken. “Vergeleken met de zorg in een ziekenhuis, kom je in de thuisverpleging meer chronische zorg tegen. De opgebouwde relatie helpt om het zorgdoel te bereiken”, vertelt Lieve. “Het is soms een proces. Vaak moet je in stapjes het vertrouwen winnen. Maar als je dan vooruitgang ziet en resultaten behaalt, geeft dat zoveel voldoening!
Technische kennis helpt je niet in zo’n situatie. Als thuisverpleegkundige breng je jouw eigen stijl, je persoonlijkheid en aanpak in en die vrijheid is er ook. Je kan op je eigen tempo werken en je eigen ronde organiseren. Ik heb ook in Nederland in de thuiszorg gewerkt. Daar kreeg ik veel meer het gevoel dat ik productie moest draaien. Toen ik de overstap naar het Wit-Gele Kruis maakte, was ik wel bang om mijn eigenheid te verliezen. Maar dat was helemaal geen probleem. Die ruimte is er. "
Er is een familie waar ik al jarenlang kom: ik verzorgde er zowel de man, de vrouw als de dochter. Voor hen is het vanzelfsprekend dat ik elke nieuwe zorg opneem.
"Je bent geen deel van de familie maar er ontstaat wel een heel bijzondere band. Er is een familie waar ik al jarenlang kom: ik verzorgde er zowel de man, de vrouw als de dochter. Voor hen is het vanzelfsprekend dat ik elke nieuwe zorg opneem. Kom ik er een tijdje niet, dan zijn ze blij me opnieuw te zien. En dat geldt even goed omgekeerd.”
Gezamenlijke geschiedenis
Soms krijgt die betrokkenheid een extra dimensie als het einde voor de patiënt nadert?
“Inderdaad. Je hebt al een hele geschiedenis met je patiënt doorlopen. De palliatieve zorg is dan het sluitstuk, het laatste wat je kan doen. Dat is heel betekenisvol. Zo deed ik de palliatieve zorg bij een man tot en met het overlijden. Voor de familie heeft dat veel waarde. Later kwam ik er opnieuw over de vloer toen de echtgenote zorg nodig had. Ze sloot me in de armen en was nog steeds zo dankbaar voor wat ik voor haar man gedaan had."
Creatieve mie
Als thuisverpleegkundige ben je vaak ook een creatieve mie?
“Dat klopt. Thuisverpleging is creatief zijn. Je komt vaak in situaties terecht waar je probleemoplossend moet denken. In de thuisomgeving heb je niet steeds alle materialen bij de hand zoals in een ziekenhuis. Dan bedenk je een oplossing en trek je je plan!”
Veel kansen, veel steun, veel mogelijkheden
Wat is de meerwaarde van werken binnen een organisatie als het Wit-Gele Kruis?
“Je bent geen nummer maar hebt de mogelijkheid om je stem te laten horen. Kansen om dat te doen zijn er genoeg, je moet ze wel zelf grijpen.
De ondersteuning die we krijgen is top: de werkmiddelen die je krijgt, de expertises die je binnen de organisatie ter beschikking hebt en de ruime opleidingsmogelijkheden, zijn een hele grote troef.
Er is veel autonomie om zelf je zorg en je ronde in te vullen. Anderzijds is er ook een stevig vangnet om op terug te vallen. De ondersteuning die we krijgen is top: de werkmiddelen die je krijgt, de expertises die je binnen de organisatie ter beschikking hebt en de ruime opleidingsmogelijkheden, zijn een hele grote troef. En je hebt een groot aanbod aan doorgroeimogelijkheden. Een organisatie als het Wit-Gele Kruis heeft voldoende schaalgrootte om dat allemaal te kunnen bieden. Ik heb ook als zelfstandige gewerkt. Toen was dat niet haalbaar. Het fijnst vind ik nog de steun die je vanuit je team en je leidinggevenden krijgt. Je staat er nooit alleen voor.”
Variatie in verhalen, variatie in zorgen
Is thuisverpleging voorspelbaar?
“Nee. De variatie in je job is verrassend. Achter elke deur zit een ander verhaal, een andere situatie. Je komt in aanraking met een grote diversiteit aan mensen: leeftijden, sociale achtergrond, cultuur, wijze van communicatie … Je weet op voorhand nooit wat je precies aantreft. Dat is verrijkend, een leerschool zelfs. Je leert daarmee omgaan. De levenswijsheid die je kan opdoen, krijg je er gratis bij!
Even goed zit achter elke deur een andere zorg. Bij thuisverpleging denkt men vaak aan hygiënische zorgen, diabetes- of wondzorg, maar het is veel ruimer. En we doen ook veel technische zorgen. Bovendien is de context telkens anders. In thuiszorg moet je veel meer met die omstandigheden rekening houden: wat kan de patiënt aan, hoe is hij omringd, wat is de thuissituatie, wat is er voor handen en wat niet … Daarmee ga je aan de slag. Het is fijn om zoveel variatie in je jobinhoud te hebben.”
Fiets
“Mijn ronde is ongeveer acht kilometer en bij mooi weer neem ik de fiets. Onderweg overloop ik de patiënten in mijn hoofd. Tegen dat ik aankom, weet ik waar ik naartoe wil. Ik werk in de Hasseltse binnenstad. Collega's zien er tegenop om met de wagen in de stad op ronde te gaan. Dat is inderdaad soms lastig met het eenrichtingsverkeer en in het centrum parkeren is geen lachertje. De fiets is een heerlijk alternatief. Niks zo leuk als 's ochtends met de haren in de wind door de lege stad te fietsen, en die langzaam te zien ontwaken.”
