De stijl van Bart
Mijn kinderen Nand en Noor zijn mijn oogappels en in mijn vrije tijd ben ik hardloper én koffieliefhebber. Ik geniet graag van het leven. Maar mijn échte passie ligt in mijn job. Dat is gewoon geluk hebben.
Ik ben diabeteseducator in de provincie Antwerpen. Ik volg nauwgezet de gezondheid van onze diabetespatiënten op. Enfin, samen met de patiënt, mijn collega-verpleegkundigen, de huisarts, endocrinoloog, diëtist, mantelzorger, podoloog … Want diabetes managen is teamwerk.
En toen was het D-day. Na de laatste training was ik er vrij gerust in dat het Noor ging lukken. Met de tram bereikten we heel vlot linkeroever, en het WGKA-tentje in het bedrijvendorp vonden we ook makkelijk. Nadat we ons in het felgeel WGKA-shirt hadden gehesen en ons borstnummer hadden opgespeld, zochten we de startzone op. Met heel wat dreunende en bonkende animatie was het nog even wachten tot het echte startschot weerklonk. De eerste kilometers waren best pittig door de forse tegenwind, maar dat kende Noor al van de Kastelenloop op 1 april. Ik lette er vooral op dat ze niet te snel zou lopen. Toen we kilometer 3 naderde werden we voorbijgelopen door collega Eveline. Zij was de enige WGKA’er die we zagen passeren tijdens onze wedstrijd. Het tempo aanhouden ging heel goed, alleen tijdens de laatste kilometer kreeg Noor het lastig. Aanmanend om zeker te blijven lopen ging ze na 41’45” over de finishlijn. Een mooie medaille werd ons om de hals gehangen. Of het haar bevallen was? Ik denk het wel, want ze gaf al aan hier volgend jaar terug te willen staan. Ze had zelfs nog energie over om na de aankomst nog te lopen op een loopband om een prijsje in de wacht te slepen. Missie geslaagd dus!
Afgelopen zaterdag had Noor haar eerste wedstrijdervaring. De keuze was gevallen op de jaarlijkse Kastelenloop van APSO Zandhoven. Jarenlang was dit een wedstrijd van tien kilometer, maar sinds vorig jaar kan je ook kiezen voor een vijf kilometer. Ideaal dus voor beginnende lopers.
De weergoden waren ons niet echt heel gunstig gezind. Het was vrij regenachtig en de wind was ook van de partij. De dagen vooraf had het ook al veel geregend zodat het parcours er niet echt droog bijlag. Het eerste deel van de wedstrijd verliep nog over asfaltwegen en was er niet echt een probleem. Na 2 km veranderde het asfalt echter in een zandweg tussen de velden en leek het zowaar op een veldloop. Opspattend slijk en beuken tegen de wind. Op sommige plaatsen was het zelfs moeilijk om er met droge voeten door te komen. Noor liet zich hierdoor echter niet afschrikken en bleef op een gelijkmatig tempo doorgaan. De finishlijn lag echter niet na 5 km, maar na 5,5 km. Vooraf durfde ik haar dat niet zeggen, maar uiteindelijk vormde dat geen probleem. Na goed 35 minuten ging ze over de finishlijn. Helemaal klaar voor de shortrun in Antwerpen binnen enkele weken.
We naderen 23 april. Met andere woorden: we naderen de 10 Miles van Antwerpen. Om fris aan de start te komen is een goede voorbereiding o zo belangrijk. Dit geldt ook voor mijn dochter Noor, die ambieert om dan haar eerste ‘short run’ te lopen. Voor vele lopers zal het heel herkenbaar klinken. De wintermaanden zijn donker, nat en de dagen zijn kort. De drempel om de loopschoenen aan te trekken voor een training ligt een stuk hoger, zo ook voor Noor. Vroeg donker, veel schoolwerk, ‘geen goesting’,… De lijst van uitvluchten is lang en de looptrainingen kwamen hierdoor meermaals in het gedrang. Maar… daar is de lente, daar is de zon… Na de start-to-run van afgelopen zomer en vroege herfst, zijn we tijdens de krokusvakantie terug in gang geschoten. En ja, het is lastig, maar ik merk op dat elke training een stuk makkelijker loopt. Ik wens Noor dan ook het nodige doorzettingsvermogen om te blijven trainen. Op 1 april (geen grap) volgt een eerste test. Ik plan voor haar dan een deelname aan de Kastelenloop in Zandhoven (5 kilometer). Voor de collega’s die nog twijfelen (en zich misschien zelfs nog niet inschreven) zeggen we : ‘gewoon doen!’ en ‘Loop ze!’
