De stijl van Bo
Ik werd uitgenodigd om een dag naar het ‘Wit-Gele Huis’ te komen en er samen met andere collega’s te praten over het Wit-Gele Kruis en onze jobs. Ik vond het heerlijk om mijn passie voor thuiszorg met deze lieve mensen te delen!
Na 16 jaar werk ik nog altijd even graag bij het Wit-Gele Kruis!

Ik ben op latere leeftijd verpleegkunde beginnen studeren. Na de val van de Berlijnse Muur ben ik van Polen naar België verhuisd. In die tijd was er nog niet veel begeleiding voor migranten. Het duurde dus drie jaar voor ik Nederlands kon leren.
Pas wanneer mijn jongste kind naar het eerste studiejaar ging, besloot ik zelf ook terug naar de schoolbanken te gaan. Omdat ik jaren voor mijn zieke moeder zorgde, sprak de studie verpleegkunde mij aan. Op dat moment is het allemaal begonnen!

Pas tijdens mijn laatste jaar verpleegkunde hoorde ik voor het eerst van het Wit-Gele Kruis. Ik moest nog stage lopen in de thuiszorg en bij het Wit-Gele Kruis kon ik aan de slag. Ik was meteen verkocht en ben nooit meer weggegaan!
Na 16 jaar werk ik nog altijd even graag bij het Wit-Gele Kruis! Het contact met de mensen vind ik geweldig. Daarnaast heb ik heel lieve bazen en collega’s waarbij ik altijd terecht kan.

Als thuisverpleegkundige moet je in vanalles thuis zijn. We voeren uiteenlopende verpleegkundige technieken uit. De ene techniek komt al wat meer aan bod dan de andere. Toch moet je die technieken blijven beheersen. Gelukkig worden we hier voldoende in ondersteund.
Ook moeten we verschillende ziektebeelden kennen. Ik zorg altijd dat ik goed ben voorbereid. Want wanneer je langs je patiënt staat, moet je zelfvertrouwen tonen en hem laten zien dat je weet waarover het gaat. Dan is de patiënt ook gerust.
Waarom vind ik thuisverpleging zo geweldig? Dat is een makkelijke vraag: de patiënten! Je kan zoveel voor hen betekenen. Wat je geeft, krijg je ook terug. Ze denken altijd aan ons. Zo heb ik een patiënt waarvan ik altijd fruit krijg als tussendoortje. We lachen dan altijd dat ik voor een ‘appel en een ei’ werk. Die dank je wel en die lach op het gezicht, dat motiveert mij

Als thuisverpleegkundige speel je een belangrijke rol. Dankzij onze zorgen kunnen patiënten (langer) thuis blijven wonen. Daarnaast ben je ook de ogen en de oren van de patiënt. Jij bent hét aanspreekpunt wanneer patiënten ook andere diensten nodig hebben of je neemt zelf het initiatief om andere instanties zoals gezinszorg in te schakelen.

Met mijn Wit-Gele Kruisauto val ik op in het straatbeeld. Wanneer ik op een druk kruispunt sta, geven andere bestuurders mij vaak voorrang. Tijdens de coronaperiode zwaaiden veel mensen zelfs naar ons. Je voelt het respect dat vele hebben voor ons beroep.
Als thuisverpleegkundige werk je zelfstandig, maar je zit niet altijd alleen in je auto. Ik heb vaak gezelschap van een collega die de ronde nog moet leren kennen of een stagiair. Mijn passagierszit moet ik dus vaak stofzuigen!😉

Als thuisverpleegkundige sta je heel dicht bij de mensen. Patiënten zitten vaak met problemen of zorgen. Hun eigen kinderen willen ze hier meestal niet mee lastigvallen. Daarom nemen ze mij in vertrouwen.
Sommige patiënten zien enkel ons op een dag. Je bent dan hun enige sociaal contact. Het is mooi dat je in de huiselijke sfeer wat kan betekenen voor mensen. Bij veel van mijn patiënten kom ik iedere dag. Het voelt als familie!
Soms moet je het werk even kunnen loslaten. Ik heb hele lieve collega’s. Wanneer we tijdens onze pauze samen zijn, zijn we niet constant bezig met het werk. We kunnen ook samen onze gedachten verzetten. Die ontspanning is nodig, anders houd je het niet vol.