De stijl van Céline
Ik werk al 23 jaar in het Wit-Gele Kruis en doe mijn job met hart en ziel. Ik ben referentieverpleegkundige pijn, comfort en oncologie en vanuit die job heb ik al veel mensen mogen begeleiden in hun laatste levensfase. Het is hartverwarmend hoeveel je kan betekenen voor je patiënt en familie.
Het mooiste aan mijn job is dat je vaak een deel van de familie wordt en alles vanop de eerste rij mee beleeft met de patiënt. Ik probeer altijd voor mijn patiënten te zorgen alsof het mijn eigen familie is, de band die je krijgt is onbetaalbaar.
In februari stond ik in de krant! Het Nieuwsblad schreef een artikel over verpleegkundigen die bijsprongen tijdens de coronacrisis. Zelf koos ik er ook voor om mee te helpen en mijn steentje bij te dragen. Ik voerde ‘neusswaps’ uit, informeerde mensen en stuurde ze door naar een arts indien nodig.
Ik werk al 23 jaar voor het Wit-Gele kruis en heb in die tijd veel doorgroeikansen gekregen. Eerst van begeleider naar referentieverpleegkundige pijn, comfort en oncologie. Nu ben ik ook de persoon die instaat voor het ziekenhuisoverleg. Ik wil echter zeker het contact met mijn patiënten niet verliezen, dus minstens twee voormiddagen per week doe ik nog mijn eigen ronde.
Bij een job als verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis komt ook veel technische verzorging kijken, zoals het verzorgen van een stoma bij deze patiënt. Maakt de job boeiend!
Hoewel ik hou van de uitdagingen in mijn job vind ik het ook belangrijk om nog tijd te hebben voor mijn vrijwilligerswerk. Mijn dochters zijn echte Chiromeisjes dus spring ik graag bij als kookouder, en ook kunnen de Chiroleiders steeds bij mij terecht voor vragen. Daarnaast haak ik ‘zorgenvriendjes’ voor kinderen die een naaste verliezen. Dit zijn knuffels met een rugzakje waar de kinderen hun zorgen in kwijt kunnen.
Met mijn drukke job, vrijwilligerswerk en 3 dochters is er niet veel tijd voor extra activiteiten. Gaan wandelen met mijn hond Charlie is dan ook mijn ultieme ontspanning.
Hoewel corona uiteraard nog niet volledig weg is, merk ik wel dat het “normale” leven terug op gang komt. Ik hielp mee in een vaccinatiecentrum, maar ik had hier in september mijn laatste dag aangezien het nu kleinschalig verder gezet wordt. Een duidelijk teken! Mijn dochter Josephine leert autorijden, Irene doet verlaat haar communie… Wat een normale dingen.
Ik werk niet meer als vrijwilliger in het vaccinatie centrum, en ook op andere vlakken van mijn werk voel ik de invloed van de versoepelingen. Sinds september ga ik terug naar het ziekenhuis voor overleg. Dit na anderhalf jaar geen fysiek overleg, telefonisch of via Teams bleven we natuurlijk wel in contact. Er gaan weer meer stagiairs mee op dienst. Onze opleidingen gaan ook terug fysiek door. Het voelt dus iets meer als het werken precorona.
