De stijl van Heidi
Er is veel wederzijds respect tussen alle mensen en functies binnen het Wit-Gele Kruis. De verpleegkundigen doen belangrijk werk, en iedereen ondersteunt hen hierin. We werken samen als een hecht team!
Mijn stijl is erg planmatig, ik doe alles met mijn agenda naast mij. Als verantwoordelijke voor onze cluster maak ik de planningen voor de collega's op, wat dus erg aansluit bij mijn stijl.
Het klikt echt goed met mijn collega's. Toen het in december mijn verjaardag was, lieten ze dit dan ook niet ongezien voorbij gaan. Het was natuurlijk nog corona, dus ik dacht dat mijn verjaardag een beetje in mineur ging passeren. Maar niets was minder waar: toen ik op maandag toekwam in onze bureau was deze helemaal versierd. Mijn collega's hadden er duidelijk erg veel werk in gestoken. Er waren zelfs allerlei aperitiefhapjes in aparte glaasjes gemaakt, zodat we corona-proof samen iets konden eten. Het voelde zo warm aan… ik was er echt van aangedaan.
Bij mijn job in administratie komen we veel in contact met onze patiënten, wel meestal telefonisch. Dit draagt bij aan een gevoel van verbondenheid. Op een bepaald moment hadden we een patiënte die als zorg een oogindruppeling kreeg. Indien dit geen verband heeft met een operatie is dit een betalende zorg, wat bij deze mevrouw het geval was. Keer op keer merkte ik echter op dat ze haar facturen niet betaalde. Er werden rappels verstuurd zonder reactie. Op zekere dag stond er plots een ouder vrouwtje aan ons loket met een heleboel documenten. Het was deze patiënte. Ik nam haar even apart en bekeek wat ze meehad: het waren alle onbetaalde facturen en rappels. Ze stak ze samen met haar creditkaart in mijn handen. Blijkbaar was ze blind geworden aan haar ene oog, maar wou ze heel graag alles nog zelf doen en kunnen. Ze ontdekte plots echter 1 van de rappels en ze realiseerde zich dat ze het allemaal niet meer onder controle had. Ik kon de creditcard niet aanvaarden maar ik sprak met haar af om dit met haar zoon te bespreken. Ik contacteerde haar zoon, die erg dankbaar was dat we hem hadden durven aanspreken. Elke factuur werd betaald en sindsdien worden alle betalingen en de extra hulp die ze toch nodig heeft door haar zoon geregeld. Dit verhaal benadrukt nog maar eens dat ook de mensen van administratie duidelijk in een zorgorganisatie werken.
Tot twee jaar geleden werkten we binnen administratie allemaal dagelijks tot 18u. Dit is gewijzigd naar flexibele werkuren waarbij we tot 17u werken, met een systeem van permanentie waarbij er afwisselend telkens 1 iemand van de afdeling langer blijft, tot 18u. (We zijn natuurlijk 24/7 bereikbaar, maar na 18u nemen onze collega’s van het onthaal en de Zorgcentrale de permanentie over.) Voor dit systeem werken verschillende afdelingen samen en vormen ze clusters. Er werd mij gevraagd verantwoordelijke van onze cluster te worden, wat inhoudt dat ik maandelijks een planning opmaak van wie werkt tot 18u binnen de cluster. Ook wanneer de noodprocedure van kracht gaat (bij onverwachts geen aanwezigheid van administratie op een afdeling) ben ik verantwoordelijk voor de dringende verdeling van de dagtaken zodat deze afdeling toch draait zoals zou moeten. Ik vind het nog steeds zeer erkentelijk dat er hiervoor aan mij werd gedacht. Het geeft een extra dimensie aan mijn takenpakket en maakt de job nog boeiender.
