De stijl van Petra
Ik werk als halftijds thuisverpleegkundige meestal in een duobaan met een vaste collega. Doordat ik heel kort bij mijn werk woon, spaar ik heel wat tijd uit. Een goede werk-privébalans is dan ook erg belangrijk voor mij. Zo houd ik nog voldoende tijd over voor mijn uit de hand gelopen hobby 'Repensteeltje': een atelier waarin ik tassen en naaisels maak met een retrosausje.
Als halftijds thuisverpleegkundige werk ik voornamelijk in een serviceflat. Hier verzorg ik verschillende oudere mensen die opnieuw een thuis proberen te vinden. Ik probeer elke dag een aanspreekpunt te zijn voor hen en een lach op hun gezicht te toveren door mijn bonte kledij en opgewekte humeur.

In mijn carrière als verpleegkundige heb ik in zowat elke setting mogen werken. Maar hier voel ik me thuis en ga ik ook blijven werken. Het contact met mensen is nergens zo puur en oprecht als in de thuisverpleging.
Achter elke deur schuilt er een uniek persoon met een uniek verhaal. Je krijgt het privilege om dit verhaal te leren kennen. Soms ontdek je een klein stukje van hun verhaal. Als je de patiënt al jaren verzorgt, ken je vast het hele verhaal. Zelf deel je ook stukjes van je leven. Zo ontstaat er een band. We horen verhalen die triest zijn over verlies en eenzaamheid. Zo pinken we weleens meer dan een traantje weg.
Maar gelukkig wordt er ook heel veel gelachen! Zo maken we elkaars dag goed. De mooie relaties die ontstaan met de patiënt in zijn eigen omgeving, daar doe ik het voor!

Een goede balans tussen mijn werk en privéleven vind ik erg belangrijk. Daarom koos ik bewust voor een halftijds regime. Ik werk meestal overdag en ben tegen 12u thuis. Zo is er nog tijd over voor enkele huishoudelijke klussen. Ik ben er steeds als mijn dochters van school thuis komen. Samen iets lekkers eten en de dag overlopen, daar hecht ik veel belang aan... Gelukkig is er zo ook nog de broodnodige 'ME-time' voor mijn hobby: naaien en haken!
Bovendien werk ik ook nog in mijn eigen buurt en is mijn job op wandelafstand: topjob, nietwaar!?

Ja, het is feest in mijn hart! Al mijn patiënten in de serviceflats hebben zich laten vaccineren. Zelf ben ik ook al gevaccineerd. Zo hebben we samen hoop. Hoop op een lente met ontmoetingen, knuffelmomenten en vrijheden... maar vooral geen vrees meer om elkaar te besmetten. Hopelijk volg jij snel?!

José, een patiënte, had zich een binnenpoes aangeschaft. Marie (de poes) was een schatje, maar s'avonds begon ze toch wel heel actief te worden. Zo actief dat José er zenuwachtig van werd. De huisarts moest komen want haar bloeddruk ging de hoogte in van de stress. Conclusie: Marie moest weg! Of ik haar poes wilde? Nee, dankjewel! Maar ik vroeg haar toestemming om de poes op mijn sociale media te plaatsen. In geen tijd vond Marie een nieuw baasje. José, die moeten wennen aan een lege plek...
En ik heb een nieuwe functie op mijn cv: poezenkoppelaarster!

Straks komt er een einde aan een bizar jaar. Een jaar waarop we onze patiënten op een andere manier gingen ontmoeten, op afstand. Geen handen schudden bij een eerste ontmoeting, geen bemoedigende knuffel of schouderklop....
Het werd een hele opdracht om toch warme zorg te geven. We slaagden met vlag en wimpel dankzij onze nimmer aflatende creativiteit en dankzij de steun van onze afdeling en leidinggevenden. We werden verwend met het beste beschermingsmateriaal, de beste instructies en de beste verwencadeaus....Zo kregen we lichtpuntjes aangereikt om onze zorg verder te zetten. We werden lichtpuntjes voor hen die zich opgesloten en eenzaam voelden.
Dit is mijn wens voor 2021 voor ieder van jullie: ik hoop dat, wanneer het donker wordt in je leven, er iemand langskomt die het licht weer voor je aansteekt. Laat 2021 een jaar worden vol lichtpuntjes en kleine gelukjes. Happy 2021!

Mijn patiënte keek uit naar haar tachtigste verjaardag. Ze had een coronaproof samenzijn met haar dochter geregeld. Net voor haar verjaardag moest ze in quarantaine omdat ze mogelijk in contact was geweest met een besmette medebewoner. Van een domper gesproken.... De tranen vloeiden, want ze had zo uitgekeken naar haar dagje. Uiteindelijk besloot ze er dan maar het beste van te maken.
Ik mocht haar als eerste proficiat wensen. Om haar een hart onder de riem te steken, haakte ik voor haar een hartje. Het werd nog een fijne dag met veel lieve wensen met veel lieve mensen op afstand. En het samenzijn... dat heeft ze nog tegoed.

Ik heb het geluk dat ik meestal mijn werk te voet kan doen. Omdat ik in serviceflats werk die 2 straten van mijn thuis liggen, heb ik mijn auto niet nodig. Soms neem ik ook wel eens de ronde van een collega over (vervanging) en dan gebruik ik natuurlijk wel mijn Wit-Gele Kruisauto!

In deze novembermaand heb ik vaak gedacht aan mijn geliefden die zijn heengegaan. Hoewel ze in mijn hart wonen, mis ik ze nog vaak. Als thuisverpleegkundige heb ik het afgelopen jaar ook afscheid genomen van enkele patiënten. Sommigen maken indruk en vergeet je niet snel. Ik deelde eenzelfde passie met een patiënte, namelijk haken. We wisselden geregeld bolletjes wol uit. Ze voelde haar einde naderen en had hier niet veel woorden voor nodig. Ze wilde dat haar werkjes goed bewaard bleven en gaf me een door haar geborduurd tafellaken. Ik gebruik zelf geen tafellaken dus verwerkte ik de geborduurde rand in enkele tasjes. Zo is ze nooit veraf...

Ik draag meestal rokken als ik werk, rokken met opvallende prints. Vooral mijn vrouwelijke patiënten appreciëren dit. Een mannelijke patiënt van 92 jaar geeft telkens weer de nodige opmerkingen: te lang, te kleurrijk, teveel bloemen....Toen ik deze rok droeg zei hij: "ik had thuis nog zo'n tafellaken" Ik gunde hem even zijn pleziertje maar al vlug zaten we recepten uit te wisselen. Plots kreeg ik inspiratie voor mijn te bereiden avondmaal. Van rok tot stoofvlees in bier....waar gesprekken tijdens het wassen toe kunnen leiden!

Vandaag werd ik samen met een aantal andere collega's uitgenodigd bij JBC voor een shopmoment mét styling-advies. De hoofdprijs van een wedstrijd die het Wit-Gele Kruis onder collega's organiseerde. Wat 'n fijne ervaring... zo helemaal in het nieuw gestoken worden! Dat maak je niet alle dagen mee...
