De stijl van Sahar

In samenwerking met de hogeschool Vives hebben we in mei een themadag georganiseerd voor onze leidinggevende. Tijdens deze themadag probeerden we de resultaten van een PWO (Projectmatig Wetenschappelijk Onderzoek) die door onderzoekers van Vives uitgevoerd werd, toe te lichten.

- Hoe gaan hulpverleners in de thuiscontext van de patiënt om met situaties die een dwingende interventie kunnen uitlokken?
- Welke gedachten, gevoelens en beweegredenen hebben deze hulpverleners?

 Dit zijn de twee vragen dat wij geprobeerd hebben te beantwoorden tijdens deze boeiende themadag.

Ik kan nog steeds niet geloven dat ik een van de gezichten ben geworden van onze nieuwe employer branding campagne! Een paar weken geleden vroeg het Wit-Gele Kruis om deel te nemen aan een fotoshoot en ik voelde mijmeteen vereerd en enthousiast. Het idee dat mijn gezicht op posters, flyers en online advertenties zou verschijnen om onze organisatie te vertegenwoordigen, was gewoon ongelooflijk.

Door mezelf te laten zien als een enthousiaste en betrokken werknemer, hoop ik anderen aan te moedigen om zich bij ons aan te sluiten en deel te nemen aan ons avontuur. Want uiteindelijk is een zorgorganisatie slechts zo sterk als de mensen die er werken, en ik geloof echt dat we bij ons de juiste mensen hebben om succesvol te zijn.

Dus ja, ik ben heel blij en trots om deel uit te maken van onze employer branding campagne en ik hoop dat we nog veel meer talentvolle mensen kunnen aantrekken en inspireren om deel te nemen aan onze reis!

Ik neem deel aan een Europees project om een training te ontwikkelen voor sarcopenie, een aandoening die vooral ouderen treft. Dit project brengt verschillende organisaties samen om kennis te delen en een uitgebreide training te creëren die gericht is op het verbeteren van de zorg voor patiënten met sarcopenie.

Bij sarcopenie breken de spieren in het lichaam af en verzwakken deze, waardoor de patiënten veel zwakker worden  en vaak veel moeite hebben om dagelijkse activiteiten uit te voeren. Als zorgverlener begrijp ik hoe belangrijk het is om deze aandoening te herkennen en de juiste zorg te bieden. Het ontwikkelen van een training om zorgverleners te helpen patiënten met sarcopenie beter te begrijpen en te ondersteunen, is van cruciaal belang.

Als onderdeel van dit Europese project reisde ik samen met mijn collega onlangs naar Slovenië om verder te werken aan de ontwikkeling van de training. Dit was een fantastische ervaring omdat ik de kans kreeg om te leren van andere organisaties en experts in het veld. Door deze samenwerking konden we onze kennis uitbreiden en ervoor zorgen dat de training zo uitgebreid en effectief mogelijk is.

Wat was ik blij toen ik van onze dienst communicatie hoorde dat ik geselecteerd was om deel te nemen aan de nieuwe employer branding campagne van het Wit-Gele Kruis. Dit betekende een daguitstap naar Antwerpen voor een photoshoot en video-opnames. Daar had ik ook het genoegen om collega's uit andere provincies te ontmoeten. Iedereen werd verwend met een professionele make-up en styling, de sfeer zat er alvast in.

De photoshoot zelf was een onvergetelijke ervaring. Ik voelde me als een echte ster en genoot van elk moment. Het was leuk om samen met de anderen te werken aan iets nieuws en spannends. Ik kan niet wachten om het eindresultaat te zien en deel te nemen aan meer dergelijke projecten in de toekomst.

Ik ben recent “mama” geworden van een flinke dochtertje. Nu weet ik wat intens geluk en onvoorwaardelijke liefde betekent… Hierdoor was ik een tijd afwezig. Tijdens mijn afwezigheid kon ik heel veel genieten van de momenten met mijn dochtertje maar toch verlangde ik heel erg naar de dag dat ik terug mocht komen werken. Als ik eerlijk mag zijn, telde ik de dagen af… ik ben beginnen beseffen hoe belangrijk het Wit-Gele Kruis voor mij is.  Het contact met mijn collega’s, waardering die ik terugkrijg van mijn leidinggevende, werken aan  boeiende projecten en samenwerken met externe partners zorgen ervoor dat ik mijn job zo graag doe. Het Wit-Gele Kruis voelt voor mij als een familielid dat ik niet kan missen.

Wij zijn al een hele tijd bezig met de opmaak van een suïcidepreventiebeleidsplan binnen onze organisatie.

Naar aanleiding van de dag voor suïcidepreventie hebben wij in september webinars georganiseerd voor onze leidinggevenden om suïcidepreventie en het belang ervan onder aandacht te brengen. Als docent van deze webinars gaf ik tips over hoe je signalen kan herkennen die erop kunnen wijzen dat het minder goed gaat met iemand en hoe je in gesprek kan gaan... Om de vorming zo interactief mogelijk te houden werkten we met groepen van max. 20 leidinggevenden.  Wat me opviel was dat bijna iedereen aangaf ooit geconfronteerd te zijn geweest met suïcide(poging) bij familieleden, vrienden of kennissen. Dit toont nogmaals hoe groot het probleem is binnen de maatschappij. Ik ben zeer dankbaar dat de organisatie me toelaat om suïcidepreventie voldoende te promoten binnen het Wit-Gele Kruis.

Vandaag organiseerde het Wit-Gele Kruis West-Vlaanderen een familiedag voor alle collega's als bedanking voor de uitzonderlijke inzet van alle medewerkers tijdens de coronaperiode.

Ik trok er samen met mijn partner naar toe. Het was prachtig weer en de sfeer zat er goed in. Overal blij gezichten.

Het voelde echt als een dag met mijn grote Wit-Gele Kruisfamilie. Ik kwam overal collega’s tegen en het was zeer hartverwarmend om eindelijk iedereen nog eens live te zien en te kunnen bijbabbelen.

Een dag om nooit te vergeten…

Het grootste hoogtepunt van de afgelopen tijd: ik heb mijn coronavaccin! Aangezien ik het afgelopen jaar op zoveel plekken gewerkt heb en zo dicht bij corona gekomen ben, was dit een erg emotioneel moment. Ik heb helemaal geen last of bijwerkingen gehad, het was alleen maar positief voor mij. Als zorgverlener vind ik het onze plicht om reclame te maken voor de vaccins. Ik keek er hard naar uit en kon alleen maar zeggen: eindelijk!

Een ander interessant project waar ik momenteel mee bezig ben zijn VR-brillen die ons kunnen helpen bij mensen met dementie. Deze VR-brillen laten ons en mantelzorgers ervaren wat een persoon met dementie ervaart. Met behulp van dit project hopen wij personen met dementie/neurocognitieve stoornissen te kunnen ondersteunen door hun realiteit mee te maken. In april of mei gaan we enkele testen uitvoeren met mantelzorgers. Het project loopt in samenwerking met Hogeschool Vives.

Sinds januari neem ik tijdelijk het referentiedomein geriatrie en ergonomie op naast mijn huidige takenpakket van geestelijke gezondheidszorg. Mijn werk is hierdoor wat drukker geworden maar ik zie het helemaal niet als een last. Het is net een nieuwe kans! Elke dag is ontzettend interessant en ik ben erg dankbaar om weer zoveel bij te leren. Zo zijn we nu bezig om opdrachten uit te werken voor “Week van de valpreventie”. Erg boeiend!

Tijdens de tweede golf bood ik opnieuw ondersteuning in een woonzorgcentrum. Tijdens die periode bouwde ik een band op met een bewoonster. Tijdens de dagelijkse verzorging konden wij telkens goed praten en vooral veel lachen. Zij noemde mij 'mijn mateke'. Door de drukte en ziektes hadden de medewerkers van dit woonzorgcentrum amper tijd om eens te babbelen met de bewoners en mijn komst was dus meer dan welkom. Tijdens mijn laatste shift ging ik naar de kamer van die bewoonster om afscheid te nemen. Ik zei dat dit mijn laatste werkdag was. “Maandag ben je toch terug?”. Toen ik zei dat ik niet meer terug zou komen, vroeg zij “met wie moet ik nu elke dag zoveel babbelen en lachen dan?”

Bij die 3 coronamomenten die me altijd zullen bijblijven had ik telkens een 'knuffelhonger'. Ik wou dat ik deze mensen kon vastpakken en zeggen dat het goed komt. Een belangrijke les die ik uit dit alles leerde: wij zijn niet gemaakt voor de 1,5m regel.

Het tweede moment  dat mij altijd zal bijblijven speelde zich af in een triagecentrum tijdens de eerste golf. Er was op dat moment nog heel veel onduidelijkheid over het virus. Er kwam een zwanger koppel langs voor de test. Voorafgaand aan de test moesten wij enkele administratieve vragen stellen. Tijdens mijn 'vragenronde' kreeg de jongedame het moeilijk en barstte in tranen uit. Haar partner probeerde haar gerust te stellen, zonder succes. Ik vroeg wat er scheelde. “Mijn vader heeft uitgezaaide kanker. Wat als ik hem ziek gemaakt heb? En wat met de baby als ik zelf besmet ben?”. Opnieuw wist ik niet wat te zeggen. Onmacht is het enige wat ik op dat moment voelde.

Het was mijn eerste dag in een woonzorgcentrum dat hard getroffen werd door  covid-19. Het was daar toen ook zeer hectisch. Er werd mij gevraagd om een dame te verzorgen die besmet was met het coronavirus. Ik doe extra bescherming aan en ga haar kamer binnen. De dame in kwestie is klein en tenger. Zij  is zeer angstig en weent tijdens de zorg. Ik probeer haar te kalmeren maar het lukte mij niet. Het beschermingspak, het mondmasker en de faceshield maken deze situatie veel onmenselijker. Wanneer de verzorging voorbij is en ik de kamer uit ga, pakt de dame mijn hand stevig vast “laat mij aub niet alleen!” zei ze herhaaldelijk...

Tijdens de corona-crisis spring ik ook bij in de zorg waar nodig. Zo heb ik als verpleegkundige gewerkt in 2 woonzorgcentra en ik spring momenteel nog bij in triagecentrum De Zonnewijzer in Kortrijk.  Tijdens de voorbije periode heb ik allerlei emoties gevoeld zoals verdriet, dankbaarheid, blijdschap en angst. Een echte rollercoaster van de emoties dus… Er zijn 3 momenten die ik nooit ga vergeten. Momenten waarop ik mij onmachtig voelde als nooit tevoren.

Eerlijk? Ik had ik mijn eerste jaar als verpleegexpert helemaal anders verwacht: mijn takkenpakket is veel uitgebreider geworden dan voorzien omwille van corona. Ik ben enorm dankbaar om zoveel te mogen doen als een kersverse verpleegexpert! Ik mag webinars en supervisies organiseren en kan hierdoor ook vaak samenwerken met verschillende (externe) partners binnen het domein geestelijke gezondheidszorg. Gelukkig word ik telkens goed ondersteund door mijn collega’s en de directie.