Charisse woont zelfstandig in een kangoeroewoning
Charisse deelt een kangoeroewoning met haar mama en pluspapa. Door de spierziekte SMA zit ze in een rolstoel. Haar mama Ria neemt veel van haar zorgen op, maar sinds 2004 krijgt Charisse ook hulp van het Wit-Gele Kruis.
Charisse kan dag en nacht rekenen op de steun van haar mama. Het Wit-Gele Kruis ondersteunt mama Ria in de zorg voor Charisse met twee dagelijkse bezoeken.
De eerste stap naar hulp
Bij de overstap naar de hogeschool contacteerde Charisse het Wit-Gele Kruis. Ze legt uit: “In het middelbaar hielpen mijn vrienden en mijn mama mij naar het toilet. In de hogeschool was dat anders, daar had ik nog geen netwerk. We vroegen hulp aan het Wit-Gele Kruis om me tijdens de pauze te helpen.”
Doorheen de jaren breidde de zorg verder uit. “De zorg door de thuisverpleging is stilaan gegroeid. Van school naar thuis en ondertussen van een naar twee dagelijkse bezoeken. ’s Ochtends helpt de verpleging bij het douchen. ’s Avonds komen ze een tweede keer langs voor hygiënische zorg. Voor de rest kan ik altijd rekenen op mijn mama.”
’s Nachts en op vakantie doet Ria alle verzorging. “Vroeger stond er een bel naast mijn bed, maar ik kan ’s nachts niet meer draaien om daarop te drukken. Daarom hebben we een babyfoon gezet. Voor alles is een oplossing, maar de puzzelstukjes zitten soms goed verstopt... Zolang het kan, hopen we dat zo te blijven doen. We bekijken wel of we ook op vakantie thuisverpleging kunnen inschakelen.”
Aangepast wonen
Vijf jaar geleden nam Charisse intrek in de bovenverdieping. Vooral pluspapa Luc stak de handen uit de mouwen om de bovenverdieping volledig op haar maat te maken. “Het was gemakkelijker om boven nieuw in te richten op mijn maat, dan beneden alles volledig om te bouwen. Dankzij een lift en domotica kan ik alles zelf regelen.”
Kleine geluksmomentjes
Charisse maakt het graag gezellig en geniet vooral van de kleine dingen. Dat zit in muziek, decoratie, lekker eten… Maar ook haar dagelijkse douche is een klein geluksmomentje. Charisse vertelt: “Elke ochtend ga ik met hulp van de verpleging in de douche. Dat doet me zo’n deugd. Ik heb met alle verpleegkundigen een leuk contact. Liseanne, mijn vaste verpleegkundige, doet me veel lachen. We hebben fijne gesprekken. Daardoor begint voor mij elke dag goed.”
Ik heb eigenlijk hetzelfde leven als iemand anders. Het mijne is gewoon op vier wielen en met een beetje extra hulp.
Toch wilt Charisse zich vooral graag nuttig bezighouden. Vroeger deed ze vrijwilligerswerk bij de Rotonde in Brasschaat. Door corona stopte dat en ondertussen ging haar lichaam achteruit. Ze wil eerst voor zichzelf zorgen. Toch blijft ze optimistisch naar de toekomst kijken: “De wetenschap is zo geëvolueerd. Misschien is er op een dag een mirakelmedicijn waardoor mijn basisfuncties herstellen. Wie weet wat er nog komt!”