Sandra Kim herstelt thuis van een rugoperatie dankzij het Wit-Gele Kruis
Dag op dag 38 jaar na haar overwinning op het Eurovisiesongfestival spraken we met de eerste – en voorlopig nog altijd enige – winnares van België. Sandra Kim zal voor altijd herinnerd worden dankzij haar hit ‘j’aime la vie’. Wij spraken haar in een hele andere context: herstellende van een rugoperatie.
Sandra Kim
- Officiële naam: Sandra Caldarone
- Geboren op 15 oktober 1972
- Belgische zangeres
- Won op 3 mei 1986 het Eurovisiesongfestival met ‘J’aime la vie’
- Won in 2020 ‘The masked singer’ als koningin
- Website: www.sandrakim.be
“Sinds mijn kindertijd worstel ik met rugproblemen. Als tiener werd een tumor in mijn rug succesvol verwijderd, maar bij het opgroeien bleef dat altijd een zwakke plek. Een maand geleden werd ik voor de tweede keer geopereerd aan mijn rug. Dat verliep goed en momenteel ben ik pijnvrij. Afwachten of dat ook zo blijft."
Welke impact hadden die rugproblemen op jouw carrière?
“Ik beweeg veel en smijt mezelf altijd voor de volle 100%. Het zit namelijk niet in mijn karakter om stil te staan: ik moet bewegen en vooruit gaan, zowel op het podium als daarbuiten. Na afloop voel ik de last op mijn rug. Zingen en performen vraagt veel energie, je kan het vergelijken met topsport."
"De afgelopen twee jaar onderging ik drie operaties, waaronder een ingreep aan de handen. Als 51-jarige heb ik helaas ook last van artrose. Ik merk wel dat mijn lichaam minder goed recupereert dan 20 jaar geleden. De narcose van mijn rugoperatie voel ik nog in mijn lichaam, maar ik neem mijn tijd om te revalideren. Al die operaties vroegen op korte tijd veel van mijn lichaam. Sinds februari trad ik niet meer op en die blanco agenda stoort me. De twee maanden verplichte revalidatie gaan op zich snel voorbij, maar het helpt niet dat ik van nature zo ongeduldig ben.”
Ik merk dat mijn lichaam minder goed recupereert dan 20 jaar geleden
Wie helpt jou bij de revalidatie?
“Volgens mijn dokter is hulp van een kinesist momenteel niet nodig. Ik moet alleen goed naar mijn lichaam luisteren en blijven bewegen. Ik probeer in de tuin wat te wandelen, alleen werkt het weer in België niet altijd mee. Daarom kijk ik er naar uit om binnen twee weken terug met mijn band te gaan zingen. Want dat is mijn passie, mijn vorm van ontspanning. Het is dan ook de bedoeling dat ik na mijn revalidatie hetzelfde tempo als vroeger aanneem. Voor mijn operatie ging ik wel regelmatig naar een kinesist voor oefeningen aan mijn rug, nek of handen. En ondertussen ben ik een goede klant van het ziekenhuis en het Wit-Gele Kruis!” (lacht)
Wat doet het Wit-Gele Kruis voor jou?
“Na elke operatie deed ik een beroep op jullie verpleegkundigen. Voor mijn rugoperatie had ik zoveel pijn dat ik via inspuitingen pijnstilling kreeg. En nu voor de wondverzorging kwamen ze opnieuw langs. Iedereen binnen het team kent me ondertussen. Hier in huis ben ik gewoon Sandra en spreken we elkaar ook met de voornaam aan. Ik ben een heel directe persoon: als ik iets niet graag heb, dan weet je het meteen. Maar van het Wit-Gele Kruis ben ik altijd tevreden: iedereen is zo vriendelijk en behulpzaam. Er hangt altijd een warm gevoel wanneer zij binnenwandelen, maar tegelijkertijd zijn ze zo professioneel.”
Na mijn operaties motiveerden de verpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis me om door te gaan
“Ze gaven me motivatie om door te gaan en juichten mee met mijn mijlpalen na de operatie. Ik werd ook actief betrokken bij mijn verzorging, was zo van alles op de hoogte, wist hoe mijn verzorging evolueerde en welke informatie aan wie werd doorgegeven. Door hun transparantie kreeg ik het gevoel dat ik nog steeds de controle in handen had.”
Dat zijn hele mooie woorden voor onze medewerkers. Zijn er bepaalde eigenschappen die je van zorgverleners verwacht?
“Het belangrijkste is dat zij hun job en vakgebied kennen. Maar ook dat ze kunnen aangeven waar de grens ligt en wanneer ze je beter doorsturen om onnodige risico’s te vermijden. In mijn rug zat bijvoorbeeld een draadje ingegroeid. In overleg besloten we om dat in het ziekenhuis te laten verwijderen. Achteraf belde de thuisverpleegkundige me op om te vragen of alles goed was verlopen. Zo merk je dat ze ook na hun rondes met ons bezig zijn. Persoonlijk vind ik het ook belangrijk dat ik mijn verpleegkundige ken. In het begin vond ik het moeilijk om een vreemde binnen te laten in mijn persoonlijke omgeving. Intussen is dat gevoel volledig veranderd. In de thuisomgeving ben je geen nummer zoals in het ziekenhuis: ze nemen hier de tijd voor jou. Je voelt je ook minder bekeken. In de wachtkamer van het ziekenhuis spreken anderen me soms aan. Ze vragen zich natuurlijk af waarom ik daar zit. Daar heb ik wel begrip voor, maar soms vergeten mensen dat ik net zoals iedereen liever sommige zaken voor mezelf hou.”
Heb je nog een tip voor onze lezers?
“Elke persoon is anders en niet alle ziekten of aandoeningen kan je over één kam scheren. Zelf zocht ik meteen hulp wanneer mijn rugpijn niet verbeterde. Ik vroeg toen wel een second opinion en kwam zo uiteindelijk bij een dokter terecht die het probleem écht wou aanpakken. Dat was voor mij belangrijk. Ik leef graag, mijn levensmotto is dan ook carpe diem. Want j’aime la vie zoals jullie weten hé.” (lacht)