De stijl van Bart
Mijn kinderen Nand en Noor zijn mijn oogappels en in mijn vrije tijd ben ik hardloper én koffieliefhebber. Ik geniet graag van het leven. Maar mijn échte passie ligt in mijn job. Dat is gewoon geluk hebben.
Ik ben diabeteseducator in de provincie Antwerpen. Ik volg nauwgezet de gezondheid van onze diabetespatiënten op. Enfin, samen met de patiënt, mijn collega-verpleegkundigen, de huisarts, endocrinoloog, diëtist, mantelzorger, podoloog … Want diabetes managen is teamwerk.
Deze week kregen we tijdens onze samenkomst met de diabeteseducatoren nieuw speelgoed mee naar huis.
De technologie in de diabeteswereld gaat razendsnel. Van de vertegenwoordiger van de firma Dexcom kregen we materiaal ter beschikking om zelf uit te testen.
Sinds deze week zit er dan ook een Dexcom One Plus- sensor op mijn buikwand en kan ik continu mijn glycemie opvolgen. De eerste avond ging het systeem al in alarm en bleek ik een serieuze hypoglycemie te hebben. Enigszins verbaasd want ik heb zelf (nog) geen diabetes. Na een calibratie van de sensor met een vingerprikmeting zit ik nu weer in ‘veiligere regionen’. De ervaringen die ik en enkele collega’s hiermee opdoen helpt ons om mogelijk straks ook patiënten te helpen en educatie te geven over deze nieuwe technologie.
Officieel 30 jaar WGKA op de teller (officieus al gestart in 1991, toen de legerdienst nog net niet was afgeschaft). Er werd uiteraard op getoost, maar tegelijkertijd is dit een mooie gelegenheid om eens terug te kijken. 3 decennia lang heb ik mogen ervaren hoe onze organisatie veranderd en gegroeid is. Toen ik startte was dat nog met een R4 en reden er zelfs nog collega’s rond in een 2pk'tje. Ik had niet het geluk om te toeren in zo een 2pk'tje, maar wat mijn wagen wel nog had was een versnellingspook in het midden van het dashboard. Het was de tijd dat na een ronde de koffer volgeladen was met prei, bloemkolen, aardappelen,... Patiënten toonden toen op die manier hun dankbaarheid voor de zorg die ze van je kregen.
Toen ik startte bestond de gps nog niet en moesten we onze weg zoeken met een stratenboek. Ik maakte de intrede mee van de gsm binnen onze organisatie. Niet voor iedere collega, maar één gsm per avondronde (die je dan moest doorgeven). Een elektronisch verpleegdossier was toen nog een verre toekomstdroom. Je diende je verzorgingsronde iedere keer over te schrijven in een register.
Indertijd scandeerden ‘De Collega’s’ nog de leuze: "De computer naar de foeter", maar bij het WGKA was die intrede toch een hele stap vooruit. Je kreeg je rondes nu geprint op papier en had minder over te schrijven.
Toen het WGK ervoor koos om de zorgdomeinen verder uit te diepen was diabetes het eerste domein dat aan bod kwam. Ik werd na een halve dag vorming in het provinciaal secretariaat, toen nog in Antwerpen, gebombardeerd tot referentieverpleegkundige diabetes. Na bijkomende opleidingen aan de hogeschool van Gent en Brussel werd mijn functietitel enkele jaar later omgedoopt tot diabeteseducator. Ook de
Ook de andere zorgdomeinen zoals wondzorg, stomazorg, dementie, rughygiëne, palliatieve zorgen,… werden verder uitgediept. En ook op de dag van vandaag staat staat het bij het Wit-Gele Kruis niet stil en blijven we verder evolueren. Ons zorgaanbod is in die 30 jaar enorm gegroeid (dienst beter thuis, personenalarm, vroedvrouwenteam,…) en zorgt ervoor dat we de hedendaagse uitdagingen binnen het zorglandschap met opgeheven hoofd kunnen aanpakken.
Binnen mijn zorgdomein groeide de samenwerking met de 2de en 3de lijn en werd ook de samenwerking met huisartsen en andere eerstelijnszorgverleners verder ontwikkeld. Het zou voor mij heel onnatuurlijk aanvoelen om de vrijheid van dagelijks langs te gaan bij onze zorgvragers op te geven. Dat is wat ons zo uniek maakt. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik in de afgelopen jaren al gekregen heb. Ik teken dus graag bij voor de volgende 10 jaar in de wit-gele kleuren van 't Kruis.
De ‘mobiele equipe’ houdt de naam hoog in het vaandel. Na de eerste ronde in Trappistenland van mei, diende zich een tweede fietstocht aan. Deze keer een tocht van zo’n 70 km langs de Oesterdam aan de Oosterschelde uitgestippeld door collega Wendy. Onder een stralende zomerzon schreed een peloton, genaamd ‘de vrolijke fietsers’ door de provincie Zeeland. Een picknick aan de Oesterdam, enkele tussenstops met koffie (al waren er 2 dapperen die al klonken met een Trappist), een frietje in Essen, een bezoek aan het plaatselijke biercafé en een afsluitende drink op het terras van Wendy. Meer moet dat echt niet zijn! Al is nu al een datum geprikt voor de volgende fietstocht. Voor mezelf was dit de allereerste keer dat ik dergelijke afstand fietste. Niet verwacht dat ik er nadien niets van zou voelen... Kortom: ’t Was top!
En toen was het D-day. Na de laatste training was ik er vrij gerust in dat het Noor ging lukken. Met de tram bereikten we heel vlot linkeroever, en het WGKA-tentje in het bedrijvendorp vonden we ook makkelijk. Nadat we ons in het felgeel WGKA-shirt hadden gehesen en ons borstnummer hadden opgespeld, zochten we de startzone op. Met heel wat dreunende en bonkende animatie was het nog even wachten tot het echte startschot weerklonk. De eerste kilometers waren best pittig door de forse tegenwind, maar dat kende Noor al van de Kastelenloop op 1 april. Ik lette er vooral op dat ze niet te snel zou lopen. Toen we kilometer 3 naderde werden we voorbijgelopen door collega Eveline. Zij was de enige WGKA’er die we zagen passeren tijdens onze wedstrijd. Het tempo aanhouden ging heel goed, alleen tijdens de laatste kilometer kreeg Noor het lastig. Aanmanend om zeker te blijven lopen ging ze na 41’45” over de finishlijn. Een mooie medaille werd ons om de hals gehangen. Of het haar bevallen was? Ik denk het wel, want ze gaf al aan hier volgend jaar terug te willen staan. Ze had zelfs nog energie over om na de aankomst nog te lopen op een loopband om een prijsje in de wacht te slepen. Missie geslaagd dus!
Afgelopen zaterdag had Noor haar eerste wedstrijdervaring. De keuze was gevallen op de jaarlijkse Kastelenloop van APSO Zandhoven. Jarenlang was dit een wedstrijd van tien kilometer, maar sinds vorig jaar kan je ook kiezen voor een vijf kilometer. Ideaal dus voor beginnende lopers.
De weergoden waren ons niet echt heel gunstig gezind. Het was vrij regenachtig en de wind was ook van de partij. De dagen vooraf had het ook al veel geregend zodat het parcours er niet echt droog bijlag. Het eerste deel van de wedstrijd verliep nog over asfaltwegen en was er niet echt een probleem. Na 2 km veranderde het asfalt echter in een zandweg tussen de velden en leek het zowaar op een veldloop. Opspattend slijk en beuken tegen de wind. Op sommige plaatsen was het zelfs moeilijk om er met droge voeten door te komen. Noor liet zich hierdoor echter niet afschrikken en bleef op een gelijkmatig tempo doorgaan. De finishlijn lag echter niet na 5 km, maar na 5,5 km. Vooraf durfde ik haar dat niet zeggen, maar uiteindelijk vormde dat geen probleem. Na goed 35 minuten ging ze over de finishlijn. Helemaal klaar voor de shortrun in Antwerpen binnen enkele weken.
We naderen 23 april. Met andere woorden: we naderen de 10 Miles van Antwerpen. Om fris aan de start te komen is een goede voorbereiding o zo belangrijk. Dit geldt ook voor mijn dochter Noor, die ambieert om dan haar eerste ‘short run’ te lopen. Voor vele lopers zal het heel herkenbaar klinken. De wintermaanden zijn donker, nat en de dagen zijn kort. De drempel om de loopschoenen aan te trekken voor een training ligt een stuk hoger, zo ook voor Noor. Vroeg donker, veel schoolwerk, ‘geen goesting’,… De lijst van uitvluchten is lang en de looptrainingen kwamen hierdoor meermaals in het gedrang. Maar… daar is de lente, daar is de zon… Na de start-to-run van afgelopen zomer en vroege herfst, zijn we tijdens de krokusvakantie terug in gang geschoten. En ja, het is lastig, maar ik merk op dat elke training een stuk makkelijker loopt. Ik wens Noor dan ook het nodige doorzettingsvermogen om te blijven trainen. Op 1 april (geen grap) volgt een eerste test. Ik plan voor haar dan een deelname aan de Kastelenloop in Zandhoven (5 kilometer). Voor de collega’s die nog twijfelen (en zich misschien zelfs nog niet inschreven) zeggen we : ‘gewoon doen!’ en ‘Loop ze!’
Onlangs zag ik een facebookbericht verschijnen van onze collega Annick. Annick zette zichzelf in de bloemetjes omdat ze ondertussen 25 jaar in dienst is binnen onze organisatie. Duidelijk een fiere collega en zo hoort het ook! De ‘officiële bloemen’ volgen zeker later nog. Het toont aan dat ze al heel wat jaren op de WGKA-teller heeft staan en dat het fijn werken is bij het Wit-Gele Kruis van Antwerpen. Zeker in de huidige tijden waarbij het gras ergens anders altijd groener lijkt. Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat Annick op de afdeling (toen was dat afdeling Schilde, nu is dit afdeling Zoersel-Schilde) binnenkwam. Ze had, zo herinnerde zij mij nog, net haar rijbewijs gehaald en kwam op sollicitatiegesprek. Ondertussen doorzwom Annick al heel wat WGKA-watertjes en kan je haar al enkele jaren terugvinden bij onze nachtploeg. Zoals Annick zijn er meer collega’s met 10, 20, 25, 30, en nog meer jaren op de teller. Elke afdeling heeft er zo wel een paar rondlopen. Het zijn de beste ambassadeurs in ons WGKA-verhaal. Aan al die collega’s: Doe er nog vele jaren bij!
Afgelopen zomer kreeg ik van mijn dochter Noor de vraag of ze mocht beginnen met lopen… Top idee! Ik begeleidde haar via het start-to-run-programma. De ambities die ze uitsprak waren ineens zeer hoog: "Ik wil een marathon lopen". Aan mij om deze ambities wat te temperen. Als 14-jarige kan ze immers ook niet aan de start staan van een officiële marathon. Ik stelde voor om te werken naar de short run van de Antwerp 10 miles in april 2023. Week na week werden hierna de trainingen zoals voorgeschreven afgewerkt en na tien weken kon Noor een half uur ononderbroken lopen. Hierna viel het wel wat stil (schoolwerk, vroege duisternis,…) zodat we terug wat extra training zullen moeten inbouwen om in april met succes de short run te lopen.
Sinds deze week staan de inschrijvingen voor de Antwerp 10 miles en dus ook voor de short run open. Noor zal dan ook, samen met mij, de WGKA-rangen versterken. Het wordt haar eerste grote loopevent. Voor wie zelf nog twijfelt… Er is nog voldoende voorbereidingstijd om goed gewapend aan de start op linkeroever te verschijnen.
Eindelijk mogen we nog eens een volledig fysieke terugkomdag meemaken. Vorige keer was het nog eentje met mondmaskers en Covid Safe Ticket, maar nu waren er geen beperkingen. En dat… deed deugd! Ik heb het echt gehad met webinars en online meetings.
Op zo’n terugkomdag krijgen wij diabetesverpleegkundigen de o zo noodzakelijke vorming en updates mee. Want het moet gezegd worden: de diabeteswereld staat niet stil, ook niet tijdens de coronapandemie.
Wat ik vooral wil meegeven en wat je nu al mag onthouden... Er komt een nieuwe medicatieklasse aan! De GIP/GLP1 agonisten zitten in de pipeline. Deze combinatiepreparaten van het al gekende glucagon like petide 1 agonist (denk aan Victoza, Ozempic, Trulicity…) en het glucose insulinotropisch peptide laten in de studies alvast spectaculaire resultaten zien. Die zullen vooral obese diabetespatiënten ten goede komen. De eerste merknaam die je mag onthouden is Tirzepatide. Dit zal beschikbaar worden in de toedieningspen die nu al voor Trulicity wordt gebruikt. Wanneer het bij ons op de markt komt en tegen welke prijs, kon professor De Block (UZA) ons nog niet vertellen. Meer nieuws volgt ongetwijfeld later.
Momenteel loopt binnen het Wit-Gele Kruis van Antwerpen de challenge 'No Steps No Glory' om meer te bewegen. Collega Karin Van Haecht zocht naar extra motivatie en een extra doel. Dat vond ze in ‘de roze mars’, een initiatief van de vzw Pink Ribbon, die strijdt tegen borstkanker. Gedurende de maand mei was het de bedoeling om elke dag minstens 10.000 stappen te zetten. Met enkele collega’s vormden we het team 'No Steps No Glory'. Samen met Karin, Luc Van Leemput en Ingrid Ponet gingen we de uitdaging aan om dagelijks minstens die stappen te zetten. Uiteindelijk eindigde ons team op een mooie 16de plaats (op 2890 teams). We haalden zelf een gemiddelde per teamlid van 661.312 stappen per persoon over 31 dagen. Dat zijn er gemiddeld 21.332 per dag. Deze ‘roze mars’ betekende een extra stimulans voor ons en we hopen om er volgend jaar terug bij te zijn. Immers… no steps no glory!
Diabetespatiënten kunnen hun glucosegehalte al enkele jaren meten via Flash Glucose Monitoring. Hierdoor is er geen vingerprik meer nodig, maar wordt de glucose continu gemeten via een sensor aangebracht op de arm. Met een meettoestel kan de bloedglucose ‘gescand’ worden. Dit systeem is gebruiksvriendelijker dan de meettoestellen met vingerprik. Bovendien biedt dit veel meer informatie dan enkel de actuele bloedglucosewaarde.
Omdat deze technologie een heel stuk duurder is, is dit tot op heden enkel beschikbaar voor diabetespatiënten op een intensieve insulinetherapie. De producent van deze technologie wil dit nu ook uittesten bij patiënten met type 2 diabetes in de eerste lijn. Wij als Wit-Gele Kruis werden gevraagd om een aantal patiënten te selecteren om aan een pilootstudie deel te nemen. Over heel het land gaat het om een 100-tal patiënten. Samen met de collega-educatoren zijn wij hier alvast klaar voor ! Hopelijk wordt dit binnenkort mogelijk voor iedere diabetespatiënt.
Vandaag ga ik naar het jaarlijks Diabetessymposium. Normaal doe ik dat elk jaar in de maand november en moet ik mij hiervoor verplaatsen naar Gent. Nu gebeurt het allemaal ‘in ons kot’ en online, waarbij we alle presentaties kunnen volgen op de laptop. Als diabeteseducatoren dienen we onze kennis up-to-date te houden en zeer regelmatig bij te schaven. Daarom zet onze organisatie sterk in op zowel interne als externe vorming. Door de huidige coronacrisis werden tot nu toe alle externe vormingen geannuleerd. Ik ben dan ook blij dat dit jaarlijks symposium toch nog kan plaatsvinden, al is het op afstand. De koffie en de babbel met collega’s van overal te lande mis ik wel. Maar, zei Martine Tanghe gisterenavond bij haar afscheid niet dat alles goed komt?
Vandaag weer geflitst met mijn grootlichten naar een witte Clio. Het bleek echter geen collega te zijn. Tja, wie met een witte Clio rijdt loopt dat risico als deze mij kruist. Collega's groeten on the road... Mijn stijl!
Het zijn vreemde tijden…Ik denk aan de mooie dingen: de angst van een patiënt die ik door mijn bezoek wat kon wegwerken, een glycemie die beter onder controle komt, 20 liter handontsmetting die een kennis me aanreikt voor onze organisatie…
Onze dienstverlening die we anders bieden mag er nog staan vandaag. In de tweede lijn moesten een paar minder dringende activiteiten op de schop, maar wat heet ‘minder dringend’? En welke lijken zullen er hierdoor later nog uit de kast vallen?
De deurbel gaat. Een leerkracht van de school van Noor staat voor de deur met een ‘ouderdiploma’ en een bloemetje. Dit speciaal om de ouders te bedanken voor hun inzet bij het afstandsonderwijs. Dit wordt zeer geapprecieerd. Fijn initiatief ! Met verenigde krachten zetten we ons samen in tegen corona.
Ik heb het gedaan vandaag, jawel, een huisbezoek via Skype. Op een zeker moment viel de verbinding weg en bleef ik kijken op een stilstaand beeld van een patiënt. Alleen had ik dat niet direct door… Terug verbinding maken, maar… waar waren we gebleven? Een aantal zaken mis je sowieso als je geen fysiek bezoek brengt. Ondermeer een monofilamenttest is via deze weg niet mogelijk.
Noor krijgt een opdracht doorgestuurd van de tekenacademie. Ook hier geven ze afstandsonderwijs. Tof! Maak een groepsfoto van enkele monsters die het coronavirus eten en werk dit verder uit.
Het begin van een nieuwe schoolweek: de vele taken wat in een structuur gieten. Voor de lagere school lukt dat bij ons goed. Voor het secundair is dat een ander geval. Smartschool doorzoeken naar de taken, Nand aan het werk zetten, hopen dat hij alle deadlines haalt en dat alles geupload wordt op de juiste plaats. Twee uur werk per kind om hen te helpen… dat blijkt toch een utopie.
De huisbezoeken die nog gebeuren, zijn met het naleven van de regels die ieder van ons kent. Maar, echt waar, een uur continu praten met een mondmasker is niet zo aangenaam. En ook nu zijn er patiënten die me vragen of ik echt geen tas koffie wil. Nee, lukt moeilijk met een mondmasker en nee, ik mag het niet afzetten…
Het noodzakelijke bezoek aan het grootwarenhuis. Met stoffen mondmasker en ontsmette winkelkar door de winkel schrijden alsof je je in een spel van pacman bevindt. Tja… ’t zijn vreemde tijden…
Ik merk dat veel mensen in angst leven. Angst om het virus op te lopen, om ziek te worden… Zelf ben ik er ook niet altijd helemaal gerust in. Strikt genomen kan ik mijn job op afstand uitvoeren (skypegewijs). Jammer genoeg kan niet elke patiënt op de digitale trein stappen en bij wie het wel kan is dit ook niet meer dan een noodoplossing.
