De stijl van Bart
Mijn kinderen Nand en Noor zijn mijn oogappels en in mijn vrije tijd ben ik hardloper én koffieliefhebber. Ik geniet graag van het leven. Maar mijn échte passie ligt in mijn job. Dat is gewoon geluk hebben.
Ik ben diabeteseducator in de provincie Antwerpen. Ik volg nauwgezet de gezondheid van onze diabetespatiënten op. Enfin, samen met de patiënt, mijn collega-verpleegkundigen, de huisarts, endocrinoloog, diëtist, mantelzorger, podoloog … Want diabetes managen is teamwerk.
Deze week kregen we tijdens onze samenkomst met de diabeteseducatoren nieuw speelgoed mee naar huis.
De technologie in de diabeteswereld gaat razendsnel. Van de vertegenwoordiger van de firma Dexcom kregen we materiaal ter beschikking om zelf uit te testen.
Sinds deze week zit er dan ook een Dexcom One Plus- sensor op mijn buikwand en kan ik continu mijn glycemie opvolgen. De eerste avond ging het systeem al in alarm en bleek ik een serieuze hypoglycemie te hebben. Enigszins verbaasd want ik heb zelf (nog) geen diabetes. Na een calibratie van de sensor met een vingerprikmeting zit ik nu weer in ‘veiligere regionen’. De ervaringen die ik en enkele collega’s hiermee opdoen helpt ons om mogelijk straks ook patiënten te helpen en educatie te geven over deze nieuwe technologie.
Officieel 30 jaar WGKA op de teller (officieus al gestart in 1991, toen de legerdienst nog net niet was afgeschaft). Er werd uiteraard op getoost, maar tegelijkertijd is dit een mooie gelegenheid om eens terug te kijken. 3 decennia lang heb ik mogen ervaren hoe onze organisatie veranderd en gegroeid is. Toen ik startte was dat nog met een R4 en reden er zelfs nog collega’s rond in een 2pk'tje. Ik had niet het geluk om te toeren in zo een 2pk'tje, maar wat mijn wagen wel nog had was een versnellingspook in het midden van het dashboard. Het was de tijd dat na een ronde de koffer volgeladen was met prei, bloemkolen, aardappelen,... Patiënten toonden toen op die manier hun dankbaarheid voor de zorg die ze van je kregen.
Toen ik startte bestond de gps nog niet en moesten we onze weg zoeken met een stratenboek. Ik maakte de intrede mee van de gsm binnen onze organisatie. Niet voor iedere collega, maar één gsm per avondronde (die je dan moest doorgeven). Een elektronisch verpleegdossier was toen nog een verre toekomstdroom. Je diende je verzorgingsronde iedere keer over te schrijven in een register.
Indertijd scandeerden ‘De Collega’s’ nog de leuze: "De computer naar de foeter", maar bij het WGKA was die intrede toch een hele stap vooruit. Je kreeg je rondes nu geprint op papier en had minder over te schrijven.
Toen het WGK ervoor koos om de zorgdomeinen verder uit te diepen was diabetes het eerste domein dat aan bod kwam. Ik werd na een halve dag vorming in het provinciaal secretariaat, toen nog in Antwerpen, gebombardeerd tot referentieverpleegkundige diabetes. Na bijkomende opleidingen aan de hogeschool van Gent en Brussel werd mijn functietitel enkele jaar later omgedoopt tot diabeteseducator. Ook de
Ook de andere zorgdomeinen zoals wondzorg, stomazorg, dementie, rughygiëne, palliatieve zorgen,… werden verder uitgediept. En ook op de dag van vandaag staat staat het bij het Wit-Gele Kruis niet stil en blijven we verder evolueren. Ons zorgaanbod is in die 30 jaar enorm gegroeid (dienst beter thuis, personenalarm, vroedvrouwenteam,…) en zorgt ervoor dat we de hedendaagse uitdagingen binnen het zorglandschap met opgeheven hoofd kunnen aanpakken.
Binnen mijn zorgdomein groeide de samenwerking met de 2de en 3de lijn en werd ook de samenwerking met huisartsen en andere eerstelijnszorgverleners verder ontwikkeld. Het zou voor mij heel onnatuurlijk aanvoelen om de vrijheid van dagelijks langs te gaan bij onze zorgvragers op te geven. Dat is wat ons zo uniek maakt. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik in de afgelopen jaren al gekregen heb. Ik teken dus graag bij voor de volgende 10 jaar in de wit-gele kleuren van 't Kruis.
De ‘mobiele equipe’ houdt de naam hoog in het vaandel. Na de eerste ronde in Trappistenland van mei, diende zich een tweede fietstocht aan. Deze keer een tocht van zo’n 70 km langs de Oesterdam aan de Oosterschelde uitgestippeld door collega Wendy. Onder een stralende zomerzon schreed een peloton, genaamd ‘de vrolijke fietsers’ door de provincie Zeeland. Een picknick aan de Oesterdam, enkele tussenstops met koffie (al waren er 2 dapperen die al klonken met een Trappist), een frietje in Essen, een bezoek aan het plaatselijke biercafé en een afsluitende drink op het terras van Wendy. Meer moet dat echt niet zijn! Al is nu al een datum geprikt voor de volgende fietstocht. Voor mezelf was dit de allereerste keer dat ik dergelijke afstand fietste. Niet verwacht dat ik er nadien niets van zou voelen... Kortom: ’t Was top!
