Gentse thuisverpleegkundige Véronique is de start van Bruno zijn dag
Nergens beter dan thuis, zéker als je zorg nodig hebt. Toch? Ook als je huisje in het centrum van de stad staat, kan je als patiënt rekenen op onze verpleegkundigen. Veronique doorkruist met plezier de stad voor haar patiënten. Die kunnen in hun vertrouwde nest herstellen, of langer thuis blijven wonen. En dat waarderen ze enorm! Ontdek wat thuisverpleging betekent voor Bruno uit Gent. De pluimen voor zijn thuisverpleegkundige krijg je er zomaar bij.
Lees ook het verhaal van Marlène
Lees ook het verhaal van Gerda
Ik kan er mijn klok op gelijkzetten
Bruno (96) krijgt ’s morgens de nodige zorg van Véronique. Voor deze krasse negentiger de ideale manier om zijn dag te beginnen. “’t Is een goeie. Zeer content van”, glimlacht de Gentenaar.”
Bruno, op jouw leeftijd nog thuis wonen, dat lukt je nog?
“Oh, absoluut. En zolang ik gezond ben wil ik ook thuis blijven wonen. Ik ben heel goed omringd. Mijn zoon en een van mijn dochters wonen hier in de buurt en komen dagelijks langs. Ik krijg hulp in het huishouden en Véronique is het begin van mijn dag. Stipt om zeven uur en de koffie zet ik al klaar.”
Heb je specifieke zorgen nodig?
“Speciale zorgen heb ik niet nodig. Véronique helpt me met mijn steunkousen, de vaste dagelijkse basiszorgen. Maar voor mij is ze het positieve begin van mijn dag. Ik kan mijn klok erop gelijkzetten. Zeven uur stipt”
Elke dag stipt op uur, dat vinden patiënten vast fijn.
“Ik ben inderdaad graag op tijd. Uiteraard heb je het verkeer niet altijd mee, maar we vinden altijd onze weg tot bij onze patiënten. Sommige collega’s maken gebruik van een chauffeur, maar ik neem al eens de fiets om in de stad op ronde te gaan. Zo rijd ik zelf gemakkelijk en moeiteloos van patiënt naar patiënt. In de stad liggen mijn stops vaak te dicht bijeen om de auto te nemen en te ver van elkaar om alles te voet te doen. Dan is de fiets echt de beste en meest handige oplossing. Nooit problemen. En nog goed voor de conditie ook.”
Ontstaat er een band door de dagelijkse bezoekjes van Véronique?
“Zeker en vast. Ze kan over veel dingen praten en ze luistert goed. Véronique is ook een troost voor mij, want het voorbije jaar was erg zwaar voor mij. Ik moest afscheid nemen van 5 familieleden waaronder mijn vrouw en Véronique maakt het voor mij draaglijker door haar bezoek en onze babbels. Ze is een deel geworden van mijn huishouden.”
Ervaar jij die band met Bruno ook zo, Véronique?
“Wanneer patiënten hun verhaal kunnen doen, zorgt dat sowieso voor een band. Soms erg emotioneel en dan is het nodig, vind ik, mijn grenzen te bewaken anders kan de job erg zwaar worden. Het is nu 3 jaar sinds ik bij het Wit-Gele Kruis begon en ik ben er klaar voor.”
Hoe bedoel je, je bent er klaar voor?
“Op mijn achttiende heb ik overwogen verpleegkundige te worden, maar toen deed ik het niet. In mijn laatste job kwam ik in contact met mensen met een beperking. Toen voelde ik dat ik helemaal in de zorg wou. Toen een collega omschoolde om verpleegkundige te worden, zette ik ook die stap. Drie jaar later blijkt dat de stap te zijn die ik moest zetten. Het moment was er, ik was er klaar voor.”
“En ze doet het heel goed”, pikt Bruno in, “Ik ben blij als ze er is. Mocht ze niet komen, er zou echt een leegte zijn voor mij. Wat ik belangrijk vind, is dat Véronique ook haar tijd neemt voor mij. Ik ben wel een patiënt, maar ik voel me volwaardig mens. Dat babbeltje vind ik bijna de belangrijkste zorg. En die zorg geeft ze.”
Véronique, thuisverpleging was voor jou de goeie keuze?
“Helemaal. De patiënten leren kennen en door hun verhalen begrijpen waarom mensen zijn zoals ze zijn, het boeit me. Ik hoop nog veel jaren in deze buurt in Gent te kunnen werken.”
Net als Véronique je vleugels uitslaan als thuisverpleegkundige in de stad? Patiënten zoals Bruno zullen je dankbaar zijn.
Bekijk onze vacatures in Aalst, Gent en Sint-Niklaas